Historiese Roman

Die Oosgrens se skilderagtige natuurskoon het skuiling gebied aan verskeie roofdiere waarvan die tweevoetige soort die wreedste is. Hulle kon net nie hul waaksaamheid verslap nie en was slaap ʼn luukse. Haar lyf was nie meer die lang togte gewoond nie en sy het dit deeglik gevoel.

 

Bo-op die kop het sy die plaashuis beskou met hernude krag. Die plaas het soos ʼn oase hulle nadergewink en die laaste paar myl is haastig afgelê. Selfs die osse was haastig om die groenigheid en koelte te bereik.

Toe hulle die werf inkom, lei die drywer die osse behendig onder die koelte van die bome in. Dit al klaar is ʼn hemelse gevoel. Die osse se vrolike gebulk en gemaal vul die lug en hulle skop behoorlik stof op wat neerdaal in ʼn swierige warrelwind voor dit tot ruste kom op mens en dier.

Bly om uiteindelik ʼn bekende gesig te sien, bondel Celeste haar romp om haar enkels en spring af, haar gehawende velskoene duidelik sigbaar.

"Welkom op Môregloed, liewe nig." Met stram bene kom Celeste op die grond te lande en probeer haar moeë spiere strek. Kans vir strek is egter min soos wat sy in ʼn liefderike druk vasgepen word. Die reuk van varsgebakte brood wat aan Fleur hang laat haar onmiddellik ontspan. Met ʼn klapsoen word sy nader getrek en Celeste lag verleë.

"Dankie Fleur, hoe gaan dit met julle?"

"Goed, goed. Kom in, jy moet uitgeput wees. Die koffie is hoeka al gereed." En saam swaai hulle in die rigting van die huis.

Daar is min vrouens wat daarop kan roem dat hulle nog ʼn maagd is na twee jaar se huwelik, iets waaroor sy baie dankbaar is. Sy aanraking was nie liefdevol en sag nie. Die vuis en tong se hale het haar onskuld vertrap. Dit het haar van haar onskuld ontneem, haar lyf ʼn ope kaart van sy geweld. Haar vel weerspieël die lang, uitmergelende tye op die landerye.

Ten spyte van die hitte is sy dankbaar vir die klere wat elke duim van haar bedek; haar skuiling teen die nuuskierigheid en ʼn skans teen haar opmerksame niggie se vraende oë. Van die oomblik wat sy daar aangekom het, het Fleur se deurdringende kykers haar met medelye betrag. Dit was simpatie wat sy nie wou hê nie, dit sal haar sag maak. Sy moet opstaan en simpatie gaan dit nie doen nie. Sy het lank genoeg weggekruip agter haar vernedering.

Daardie vernedering was vererger deur sy openlike keuses. Sy was die slaaf in die huis. Alhoewel sy wettig sy vrou was, was sy gelyk aan die werkers op die plaas. Haar taak was vermoeilik deur die langdurige blootstelling van mishandeling deur sy houvrou.

Om te ontvlug het sy meer tyd op die lande deurgebring waar die volk haar alles geleer het omtrent die boerdery. Hulle was haar familie en sy het vir hulle gesorg soos ʼn moeder vir haar kinders. Op die dag van sy dood het sy die brief aan Fleur gestuur en binne ʼn week het sy die antwoord gekry om te kom. Daardie selfde dag was haar paar besittings gepak en die osse gespan.

As ʼn laaste afskeidsgroet het sy die plaashuis aan die brand gesteek. Alles wat aan Darius behoort het, is verbrand. Vuur was haar vertroosting en genesing. Abe en Isaac het aangedring om saam met haar te kom en onwillekeurig het sy ingestem, iets waaroor sy eintlik baie bly was. Hulle bystand het gehelp op die lang roete.

"Hallo, Robert, ek is net so bly om jou te ontmoet," antwoord sy glimlaggend. Sy kniel langs die twee en gee Robert ʼn stywe drukkie. Nico staan terug en staar haar oopmond aan. Celeste besluit om hom eerste te groet. "Hallo, Nico, aangename kennis, Monsieur." Skamerig druk hy homself agter sy broer in sonder enige woord of glimlag. Celeste kan nie help om dadelik van die twee te hou nie. Intense blou oë staar na haar vanuit hul sproetgesiggies.

"Hoe oud is jy, Robert?"

"Ek esth vyfth en my broer esth drieth," lispel hy kordaat en onmiddellik steek klein Nico drie vingers in die lug.

"Hy praath ni met vreemdelinge ni," verduidelik Robert skamerig.

"Robert, jou maniere," onderbreek Fleur hulle, maar Celeste skerm gou.

"Wel, môreoggend sal ek nie meer ʼn vreemdeling wees nie. Sal julle my wil help om gemmerkoekmannetjies te bak as dit reg is met Mamma?"

"Kan onse mummie, kan onse ssebliefth?" vra albei gelyktydig en kyk na hul ma met verlangende ogies.

"Natuurlik kan julle, Chéri, maar nou is dit tyd vir julle bad. Kom seuns." Fleur vryf haar rug terwyl sy uitstap, stop by die deur en draai dan weer om. "Ek is nou weer terug, maak jouself tuis. Die koffie is reg, jy kan net ingooi. Dit is heerlik koel buite, sien jou nou weer."

"Daar is nie sulke luukshede hier op die grens nie. Ons het ʼn swart vrou wat nie te vêr van hier af bly nie. Liza was by tydens albei die seuns se bevallings. Ek het baie vertroue in haar. As ʼn sametrekking begin, sal Anna haar gaan haal."

"Ek kan ook help, my pa het my goed opgelei. Ek het al twee babas alleen die wêreld ingebring."

"Chéri, dit is fantastiese nuus!" Fleur omhels haar spontaan. "Sodra vroue hiervan uitvind, gaan hulle jou besig hou." Fleur lag ʼn sorgvrye en speelse lag. Celeste se gemoed styg met nog ʼn aks. Uiteindelik kan sy van nut wees.

"Ek kan saam met jou gaan en sorg dat jy gemaklik is voordat ek ook gaan inkruip."

"Tot dusver kom ek reg, maar as ek jou nodig kry sal ek jou roep."

"Dit is goed."

"Goeie nag, Celeste, Chéri."

"Goeie nag, liewe Fleur."

Met ʼn steun staan Fleur op en verdwyn die huis in, skoene in die hand.

 

Toe Celeste uiteindelik alleen is, ontspan sy heeltemal. Die soel aandlug se ligte briesie dans oor haar vel. Instinktief maak sy haar bolla los en laat die bries deur haar hare speel. Met haar kop agteroor weet sy niemand sal die ongewenste trane sien nie. Die hele aand was ʼn oorweldigende ervaring vir ʼn seer siel. Dit versterk net opnuut hoe alleen sy werklik is en dit verhoog die drang om te kan behoort. In een kort dag is sy opgeneem in ʼn liefdevolle huis, maar dit is nog steeds nie haar eie nie.

"Montre-moi ton chemin, cher Seigneur."

(Wys my U pad, liewe Heer.)

 

Celeste se trane sit vlak en dadelik draai sy weg. Hierdie liefdevolle oomblik tussen ma en seun is net te veel vir haar om te aanskou. 

Toe Anna later die gemmerbroodmannetjies inbring, volg twee pare oë opgewonde … eers vir Anna en toe vir Celeste, wat die plaat by haar vat. Anna se sagte lag vul die kombuis en albei vrouens giggel saam.

"Pasop, die plaat is warm, julle twee!" keer Celeste toe hulle te naby daaraan kom.

"Ik ga ok een kry?" vra Nico weer.

"Tante Celeste het mosth gesê onse ga elkeen twee kry, né tante Celeste?" Vraende blou ogies staar op na haar en sy knik.

"Dit is reg, Robert. Julle kan elkeen twee mannetjies kry. Wag net ʼn bietjie dat hulle eers afkoel." ʼn Klein vingertjie word uitgestoot reg om aan ʼn koekie te raak toe Celeste net betyds keer. Toe sy uiteindelik twee koekies in elkeen se hande plaas, byt hulle met genot groot happe daaruit.

"Wees versigtig, Seuns, dit is nog steeds warm," waarsku Celeste, maar hulle gretigheid het eenvoudig die hitte geblus. Beide kinders se wange bol van die lekkerny. Skamerig uiter Nico: "Dankith, Tante Celes." Haar naam is duidelik te moeilik om uit te spreek en sy glimlag teer. "Dit is ʼn plesier … nog een?"

"Mag ikth, Mummy?" Nico draai na sy ma, die een handjie klaar gereed.

"Ja, jy mag, maar dan is dit tyd om na die diere te gaan kyk. Jacob het julle twee hoeka al kom soek."

 

"Celeste Reyneke," sê sy terwyl sy haar kop kantel om hom beter te kan sien. Sy goue ongetemde baard is bewys van hul tyd in die veld wat die grootste gedeelte van sy gesig bedek. Haar oë beweeg hoër op en sy merk die woeste boskasie wat smeek vir ʼn skêr. Dit laat hom wild en ongenaakbaar voorkom, maar sy sagte oë spreek die teendeel. Blousel-blou kykers staar na haar met genoegdoening. ʼn Fyn glimlag huiwer om sy lippe in teenstelling met die imposantheid van die man.

"Laat my toe om jou te help, Celeste," bied hy aan en steek sy groot hande uit om die skotteltjie by haar te neem.

"Dankie, Monsieur."

"Jy moet Fleur se niggie wees?" sê-vra hy en gaan voort om die skottel uit haar hande te neem en op die tafel neer te sit.

"Ja, ek is. Ek het gister gekom." Celeste stap na die wasskottel, neem die boerseep en was haar hande deeglik. 

"Ook net betyds, lyk dit vir my."

"Definitief, anders sou Anna haar beslis moes help." Sy lag verleë. Haar hart mis ʼn slag en slaan dan bollemakiesie toe sy die deurdringende oë ontmoet. 

"Kan ek vir jou koffie skink?" vra sy ietwat ongemaklik.

"Dit sal heerlik wees, dankie. Dit is ʼn dogtertjie?" vra hy belangstellend.