Terwyl ek ander se verhale lees – tans tree ek
op as beoordeelaar van ʼn skryfkompetisie – wat handel oor hul keuses wat hulle
gelei het op ander paaie, vat dit my ook terug. Na ver paaie – kronkelpaaie wat
jou laat wonder waar het jy verkeerd gegaan. Waar kon jy anders optree? Wat kon
jy verander het sodat vandag ʼn ander uitslag kon gewees het van die een wat jy
nou lei?
Baie somers is verby. Winters toegehul in kuiers,
warm komberse en gemeensaamheid is nou net ʼn vae herinnering. Dae waar feëverhale
nog werklikheid was, die lewe in mooi geweefde tapisseriepatrone voor jou
gehang het en jy veilig was. Maar so maklik verander die mooi in ʼn
deurmekaarspul van gekoekte wol sonder sin. Waar die begin en einde toegewikkel
is in ʼn magdom seer, en jy reageer.
Dit is maklik om dan vas te val in die moddergat wat
jou wil vasgryp en daar hou. Jy sien, as mens, soek ons goedkeuring vir ons
lewe. Dit is dan wat hierdie terugkyk ontaard in ʼn moeras wat net verwarring
veroorsaak. ʼn Traan of twee word weggepik en ons verloor die kern van ons
boodskap.
My agtergrondstorie is deurspek met verkeerde
besluite, ʼn maalkolk van foute, misplaaste vertroue en baie meer. Daardie einatyd,
toe daar niks oor was van ons nie. Ek was ook stukkend. Verslae en gebroke. Het
minwetend deure oopgemaak omdat ek gedink het dit sal my huwelik red. ʼn Wye
deur wat skade aan my as vrou sou doen en my op ʼn pad van selfvernietiging
gevat het.
Die oomblik wat ons ingee vir sonde, gee ons toe aan
die eise wat dit stel. Dit maak ons geestelik swak en steel ons vertroue en
verhoudings. Dit is net God in al sy wysheid wat ons kan red.
Dank die Here vir die Damaskuspad. Die plek waar ons
gekonfronteer word met Jesus Christus as ʼn werklikheid. ʼn Realiteit so helder,
wat ons verblind vir die dinge van die wêreld, en soos ʼn blinde gelei moet word
na waarheid.
Vandag kyk ek terug na daardie tyd van my lewe en
kan ek God se hand van beskerming sien. Daardie tye waar Hy eenvoudig my
hardkoppigheid gesystap het en in die bresse getree het om my vrouwees te
beskerm.
Ek glo, indien die Vader dit nie gedoen het nie, sou
ek heel moontlik op ʼn ander plek gewees het of selfs dood.
Toe ek in 1992 tot bekering gekom het, en grootoog
God gevolg het, was ek nie bewus van al die kronkels wat my pad sou vat nie. Maar
God is ʼn waarmaker van sy Woord.
Van varkhok tot Damaskus het my pad opgeeïndig in
Reguitstraat. By die Vader’s huis is ek met ope arms ontvang en die lam geslag.
ʼn Leeftyd het gebeur in daardie proses van val en opstaan en die rosige oogklappe
is verwyder.
Die verhouding tussen my en die Drie-eenheid is ʼn
dieper een waarin ek myself verloor as mens. En ek is oukei met dit. Nou kom my
goedkeuring nie meer van ʼn man, kinders of ʼn huis nie. Maar van ʼn plek van
verhouding met my hemelse Vader, Jesus Christus, en die Heilige Gees, waar ek
al drie opnuut weer leer ken. Dit is ʼn stelselmatige terugkeer na myself en my
rol as gelowige. ʼn Versigtig-trap en fyn-luister verhouding, deurspek met
genade.
Om God weer te vind tussen die pyn en selfveragting
was moeilik om te verwerk. Immers kan ek niemand blameer behalwe myself nie. Dit is ʼn harde werklikheid waarmee ek
moes deel.
In hierdie tyd wou ek wegkruip van God af. Bang dat
Hy my sien vir wie ek is. Maar die wonderlike vreugde is dat Hy my wel vrygespreek
en skoon gewas het.
Vader, in al sy wysheid, het geweet wat ek nodig
gehad het, en het my omring met spesifieke vriende wat my begin dra het. Selfs
in my woede, wanneer ek te velde getrek het teen God, het hulle my ondersteun.
Dit het my koue hart vermurwe totdat dit naderhand heeltemal oop was om weer
God se genade en liefde te ontvang. Ter bevestiging het God my beklee met ʼn
ring aan die vinger. Sy stempel van eienaarskap. Dit was ʼn paradigm-kopskuif
wat my in verwondering gelaat het.
Soos ʼn pottebakker het Hy my gevorm. Die draaitafel,
my veilige hawe, waar Hy my gebrei het. Dit het my gevorm in ʼn kleipot met
handvatsels en tuit. Bruikbaar en gietbaar.
In 1992 het ek gedink ek is die mooi goue kelk
waaruit God kon drink. Verhewe bo mense: sonder foute. Vandag weet ek beter.
Nou, in 2021 weet ek, ek is ʼn kleipot. Kompleet met krake, laste en growwe
plekke. Ek is oukei daarmee. Dit het my vrede gebring.
Ek weet God is nog nie klaar met my nie. Die poets-
en bakproses lê nog voor. Maar ek is veilig in die Pottebakker se hande.
Die vierde persoon in die oond is Jesus Christus
self. My reddende genade. Wanneer ek in angsweet wakkerskrik oor my toekoms,
moet ek myself vermaan dat God in beheer is. Hy is daar. Ek is nie alleen nie.
Wanneer ek my hand verwyder, wankel ek. Sodra ek dit
terugsit, loop ek op die water saam met Hom. Hoekom? Want Hy is ʼn waarmaker van
sy Woord.
Ek lees in Galasiërs
dat God nie ʼn aannemer van persoon is nie. Ongeag wie ek was, God neem my aan.
Ek moet bloot net sy verlossing in geloof aanvaar en dit my eie maak. Daar is
geen reëls of enige vereistes daaraan verbonde nie. God se reddende genade het
aan my verskyn. Wat God betref, het my verlede nooit gebeur nie, en sien Hy my
as vrou, skoongewas, reg om as getuie vir Hom op te tree.
Dit is ʼn bevrydende gedagte wanneer ons weet God
aanvaar ons net soos ons is. Dit maak ons vry van die wet en skuld wat ons op ʼn
dwaalspoor wou lei. Ek is nou meer bedag op wat ek kyk, met wie ek kommunikeer,
en wat ek lees.
Ek het ʼn passie om te leer en het aanlynkursusse
ontdek. Wanneer daar ʼn ekstra geldjie is, skryf ek in. Die bevrydende gevoel
van groei slaan deur in die boeke wat ek skryf. Die stories, ʼn platform waar ek
my getuienis uitleef deur die verskillende karakters se wel en weë. Dit is fiksie,
maar ook waarheid. Die lyn so fyn dat mense se oë sal oopgaan vir die werk van
die Here, juis omdat ek dit so werklik maak.
Ek is nie ʼn marshallow-mens nie. Ek is nie eers ʼn
natuurlike romantikus nie. Maar tussen die blaaie van skryf speel liefde altyd ʼn
rol. Liefde is die een ding wat ons bind as mens. Waarna almal smag. Liefde en
aanvaarding. Maar ook die reg om jou eie mens te wees en dan die
verantwoordelikheid te vat vir die keuses wat jy gemaak het. Dit is wat ons as
mens laat groei. Dit gee ons die aanvaarding wat ons soek.
Sodra ons prioriteite reg is, begin God in alle erns
werk. Nie voor die tyd nie. Nie wanneer jy luister na fabels en leuens nie. Vernaamlik
in die tyd van informasie. Die beskikbaarheid daarvan kan ons ver van God af
lei, sonder dat ons dit besef. Indien jy nie die Woord van God ken nie, bring
dit net verwarring in jou lewe. Dit is vanuit die verwarring wat ons dan
verkeerde besluite maak wat ons toekoms beïnvloed. Nie net ons s’n nie, maar
ook die mense saam met ons.
Onthou: elke keer wat jy
iets besluit, raak dit jou maat en kinders (indien jy het). Jou vriendekring
loop ook deur, selfs jou werksplek. Elke area word aangeraak: ten goede of ten
slegte.
Maar, sodra as wat jy die onvervalste melk van God
se Woord inneem, maak dit jou krom pad reguit. Dit gee jou die fondasie om
sterk te staan in elke situasie. Dan word ons gelei na ʼn oop hemel, waar ons sy
genade in oormaat ontvang en dit uitgegiet word aan ander dorstiges. Daardie
plek waar ons in vrede kan wandel en weet dat ons toekoms sekuur in God se
hande is.
Nie omdat ons dit verdien nie, maar omdat God dit so
gee.
Galasiërs 1:3-5: “Genade en vrede vir julle van
God ons Vader en die Here Jesus Christus, wat Homself vir ons sondes gegee
het om ons te verlos uit hierdie goddelose wêreld en so die wil van God ons
Vader te volbring. Aan God kom die heerlikheid toe tot in alle ewigheid!
Amen.”
Hy maak ʼn weg. Hy is die waarheid. Glo dit. Leef
dit.
Romeine 8.
Lynelle Clark
