Dagstukkie: Opgehoopte niks

 

Het jy al ooit rustig genoeg geraak dat jy ʼn horlosie kon hoor tik? Ritmies tel dit die sekondes van ʼn minuut af. ʼn Minuut word ʼn uur en voor jy mooi weet, is ʼn dag om. ʼn Week voel soos ʼn vlietende gedagte, ʼn maand soos iets ver in die verlede, ʼn jaar weggespoed in dwase soeke na … elkeen van ons se afsluiting van die sin sal anders wees.

In my onlangse nuusbrief het ek die lewe met ʼn boek vergelyk. Net soos ʼn boek skryf ons die storie van ons lewe met tussenposes van stiltes. Stiltes waar ons die sekondewyser duidelik kan hoor. Ander kere vergeet ons van die horlosie in ons gejaag na aanvaarding en die afhandeling van pligte. Daar is gebeure in ons lewe wat ons skuur en skaaf, die tye waar ons stukke van ons lewe moet oorskryf, redigeer en weer moet probeer. Met al die sorg om ʼn perfekte boek gepubliseer te kry, is daar tog nog foute wat deurglip. Al die stres en “worry” kom weer na vore, en ons word herinner aan ons lewe. Aan die dinge wat saak maak.

Dit gebeur gewoonlik om Kerstyd en Nuwejaar. Tye waarin ons besin oor ons lewe, die foute raaksien van die jaar soos dit afspeel in ons gedagtes, en besef daar is min kwaliteit en te veel kwantiteit in ons lewe.

ʼn Vlietende oomblik waar ons wonder oor ons lewe, tot die volgende taak opkom en vergeet van ons ‘amper’ goeie voornemens en die sekondewyser uitdoof.

Soos wat ek luister na die sekondewyser, besef ek dat hy met elke tik ons ʼn kans gee om iets goeds te doen. Om ʼn nuwe besluit te neem. Soms hoor ons daardie stil stem, ander kere ignoreer ons dit.

Maar die vraag bly – en daar is net een wat dit kan beantwoord. Het jou lewe ʼn doel? Kan jy met alle eerlikheid sê ek het waarde tot my, my man en my kinders se lewe gevoeg? Of is kwantiteit meer belangrik?

Wanneer ek terugkyk na my 57 somers, dan besef ek daar was tye wat ek werklik kan sê ek het kwaliteit na die tafel gebring. My drie kinders se opvoeding was vir my ʼn prioriteit waaroor ek ernstig was. So ʼn jaar nadat ek tot bekering gekom het, het ek mense ontmoet wat tuisonderrig gedoen het.

Hulle het die saadjie geplant: as ouer, is dit my verantwoordelikheid om my kinders te leer. Ek het dit my eie gemaak en met tuisonderrig begin. Daardie vyf jaar was die kosbaarste tyd in my en my kinders se lewe. Selfs my man het daarby gebaat. Ons was nou ʼn span wat daadwerklik in mekaar se lewe belê het.

Netso toe ons ʼn besigheid begin het. Elke persoon wat vir ons gewerk het, het ʼn sendingveld geword in wie ons kon bou.

Op die ouderdom van vyftig het ek geleer om in myself te belê. Voor dit het ek omverskoning gevra as te ware wanneer ek iets wou doen. My ‘gut’ was iets waarvan ek gelees het, maar min gevolg het. Sedertdien het ek geleer daar is groter waarde in kwaliteit, en het die sug na prestasie en besittings verdwyn.

Kwaliteit is die gehalte van lewe en hoe jy dit toepas in jou lewe. Dit is die verwydering van die kaf, sodat jy met die werklike ware ‘ek’ sit. Gepoets en geslyp om diensbaar te wees in jou plantingsplek. Dit maak nie saak wat jou rol in die lewe is nie, jy gee waarde net waar jy is. Jou hoedanigheid as persoon is waardevol.

Kwantiteit kan nie die plek van kwaliteit vervang nie. Jy kan twintig koeke maak en mooi versier, maar indien een kluitjie in die middel is, sit jy met negentien koeke wat nie sal verkoop nie. Bak eerder een perfekte koek waaraan mense smul en vra vir nog, en jou waarde het ʼn hupstoot gekry.

Jy, as mens, voel volbring. Jy is nie ʼn opgehoopte niks nie, maar iemand met waarde.

Jesus se laaste woorde aan die kruis was: “Dit is volbring.” Hy het gedoen waarvoor Hy gekom het. Hy het sy lewe afgelê sodat jy vrede kan hê. Daarin is ʼn groot les te leer.

Jesus het in sy drie jaar van bediening, meer vermag as mense wat tagtig jaar leef. Na 2000 jaar is Jesus se lewe nog steeds ʼn voorbeeld van kwaliteit, in plaas van kwantiteit.

Indien jy nie jouself eers bekeer in stede van die wêreld probeer oorwin nie, is dit als ʼn gejaag na wind. ʼn Opgehoopte niks wat jou leeg laat.

Kan jy met alle eerlikheid vandag erken dat jy volmaak is?

Indien nie: Wat gaan jy daaromtrent doen?

Bestudeer die lewe van Christus en volg Hom na. Jy kan nooit verkeerd gaan nie.

Jy is ʼn geseënde van die Here.

 

Lynelle Clark

Skakels van 'n Ketting

Dream until God gives you the assurance.

A revived post from 2020. 

I am not a person who always says what's on my mind and seldom what's on my heart, but I am prompted to do so today. A revelation that lifted my spirit.

Maybe someone needs to hear it as well.

I start to write in 2010.

I wrote to block out my reality.

I wrote to block out the empty cupboards, the demanding phone calls of creditors. Writing kept me from looking out the window to see the tall grass that could not be cut. My eyes swimming in tears as my children left their safe place because we could not provide in their needs anymore. I felt like a failure, worthless and purposeless.

I wrote to block out all the anger and pain, the rejection we have experienced from church, the lack of support from anyone we thought were our friends at that time. Standing alone in a very harsh world, without support, it is a harsh place to be.

I wrote of lost dreams and empty promises all in fiction form. Because in fiction I can write a happy ending. Though my world had nothing to offer me.

I wrote 22 books during that time. Only five books were published so far. Many of my books started off differently from its conception. But as I grew, the stories grew, changed, and developed where they are now: published and read.

At that stage, there was still a ‘we’ in the equation. After 2014, ‘we’ became I...one. though I took the step to walk away, I was off balance with no understanding or idea of how to move forward. I had no form of financial support, had no income and no earthly possessions.

Then I began to dream. It was a slow process of trusting myself first, then others.

(This was a long process and one I will not talk about now. I want to get to the revelation part.)

At the end of 2019, I was invited to attend an Eksderde camp where Marié Bosman (van den Berg) spoke directly into my life. Infused by God's knowledge, she said, "God has given you a blank page."

At the time, it elevated me, but I didn't understand. I ran with it like a thirsty beggar but still felt unworthy, not sure where I fit in. I was still off-balance, unsure and desperate. And very much in lack.

Was God's promises of yesteryear still effective? Did my current dreams coincide with God's plan for me? How did it all fit? Were some questions I faced.

Then I met Joe van den Berg, and he said, "Your past is the past, you have a new slate. The words you received, the promises you received, they are over. It is time for new ones."

It was like a click within.

It is a clean slate. From this moment forward, all promises and dreams is a new beginning.

The revelation part:

I read the Fourth Dimension from Dr Cho, where he talked about receiving assurances from God for your dream.

And the second click happened.

Back in 2010, I wrote to forget; I wrote about anything. From spiritual stories to erotic and everything in between. It was my saving grace during a difficult time. It blinded me from reality. But it also blinded me to many truths. At the times the lies became bigger, and my sins had a field day.

Since 2019, my writing has changed. My fears and anger do not surface within the pages nor my desires or longings of things not meant. It is more focused now.

My dream is to be a New York best-selling author, to own a book and coffee shop and create a safe environment for all creative beings not only writers. (The reason for the name change.)

To get back to Dr Cho's book and to cut an exceptionally long story short, he said to keep on dreaming and talking about it. For others, it might seem foolish or a pipe dream. Sometimes I feel neglected and even looked over, but He encouraged me to keep on dreaming and planning until God gives me the promise, the red seal, so to speak. God will approve or object, but my work is to continue with it until...

When you step away from a long-time marriage, your world tilts dramatically. In this time, God will allow you to make decisions and even allow you to make mistakes while He keeps you safe... Looking back I can point you to all the times He provided and protected me from myself and others that meant me harm I am still in awe about it.

The best part of this long tale is that when God gives you a new page, he means it. But he also wants to see how serious you are. By giving you a clean slate, He gives you a second chance. We all begin anew at some stage of our lives. All you have to do is keep on dreaming and doing until God gives you the red seal, the assurance.

That dream will propel you forward. It will help you grow and it will help you find your feet again. Just hang in. God is in control.

If you are unsure or off balance because of life's knocking around, push through. Get the dream on paper. See it. Live it until God comes and put a stamp of approval on it. If not, then it still will not be wasted time. Because you have learned new skills. Who knows where it will lead?

Trust God when he says he has given you a new page.

 

Dagstukkie: Ek, myself en julle.

 

ʼn Mens wil dit nie altyd openlik erken nie. Jy voel gemeen om dit selfs te dink, selfs dankbaar, maar die feit is jy, jou ouers en sibbe, het meningsverskille, lelikes.

 Elkeen dink anders, en voel anders en daar moet ʼn weg gevind word om mekaar te verstaan en saam te te leef. Indien nie, sal julle mekaar uitskel, miskien skoene rondgooi en daardie lelike woorde hardop gesê word: “Ek haat jou!” Daardie woorde wat jy altyd net gedink het word nou ‘n werklikheid en nou moet jy met dit deel.

Ek onthou toe my eie dogter dit vir my geskreeu het. Die absolute skok wat daarmee saam gegaan het, het my sprakeloos gelaat. Ek kan nie eers meer onthou waaroor dit gegaan het nie, maar daardie woorde het lank by my gebly. Dit het bitter seergemaak. Jare later kon ek en sy dit eers uitsorteer.

In my ouerhuis is ons nooit geleer hoe om konflik te hanteer nie. My benadering was om opgeblase kamer toe te gaan, die deur toe te klap en te lees. Ek en my jonger suster het ook ʼn kamer gedeel. Daar is ʼn ouderdomsverskil van vyf jaar tussen ons en ons kon nooit werklik goed oor die weg kom nie. Selfs nou, jare later, is daar nog steeds ʼn styfheid tussen ons.

My ma se manier van konflikhantering was om goed in die kombuis rond te gooi, bitsig te wees en almal te byt wat in haar omtrek kom. My pa het aan stilstuipe gelei en agter die koerant gebly. Sus het begin huil, later onttrek en Barbie gespeel. Op daardie stadium was die twee jongstes nog te klein om werklik deel te neem aan die gevegte. Die ouderdomsverskille te groot. Nou, na al die jare kom ons goed oor die weg, maar toe was die twaalf jaar oue verskil ʼn seer werklikheid en ek het beslis nie belang gestel in hul baba nukke nie.

Teen matriek wou ek met alle geweld uit die huis uit. Twee jaar later is ek getroud en kon ek uiteindelik die huis verlaat. Dit was ʼn blye dag. Toe my eie kinders gebore is moes ek nie net leer van konflikhantering nie, maar moes ek hulle ook leer. Soos reeds genoem was dit nie maanskyn en rose nie.

Op sewe en twintig het ek die Here ontmoet en toe eers kon ek leer hoe.

Die proses het by myself begin. Ek moes leer om stil te staan, stil te bly, en te luister. Ek moes leer om nederig te word, ander te dien, en Christus te volg. Dit was ʼn eina tydperk van self-aflegging. Die eie-ek kruisig. Ek moes my wil teen die kruis vas spyker en toe te laat dat die Heilige Gees my lei voor ek my kinders kon leer.

Ek het baie foute gemaak in die tyd. Met baie mense baklei en wanneer hulle terugbaklei het ek nie geweet hoe om dit te hanteer nie. Dit was soos raaisels wat my nagte se rus ontneem het totdat ek by die resultaat kon uitkom.

Om ons eie-ek te kruisig is nie maklik nie. Vir ʼn sekere aantal jare is jy gewoond om te sê, te dink en te doen wat jy wil. Jou wil het geseëvier. Maar die oomblik wanneer jy jou knie buig voor God die Almagtige Vader dan moet daardie wil buig.

Daar is ʼn spreekwoord wat lui: knak die boompie terwyl hy jonk is. Maar wanneer daardie boompie al oud is, is dit moeilik. Die treë stadig en die kop hardkoppig.

Die eerste les wat ek moes leer was om omverskoning te vra en te vergewe. Ek moes fisies na my ma toe gaan en haar vergifnis vra en haar vergewe.

Deel van vergifnis is om te erken jy is ook skuldig. Elke saak het twee kante. Elkeen dink en voel anders oor iets. Nie een is verkeerd of reg nie. Elkeen se opinie is belangrik en moet in ag geneem word. Elkeen moet bereid wees om te bely en reg te maak. Elkeen verdien daardie onvoorwaardelike liefde.

Ek moes dit ook met my skoonma doen. Ek kan al hoor hoe trek jy die asem in. Jy het reg gelees: ook jou skoonma. Dit is moeilik, maar doenbaar.

Die vreugde van vergifnis kan ek nie genoeg beskryf nie. Dit is die neerlê van die self en die nuwe kleed van verootmoediging aantrek. Daarmee saam moet jy leer om geduldig te wees, te luister. Nie jou eie belang te soek nie. Nie opgeblase te wees nie. Nie die splinter in iemand anders se oog te sien en jou eie balk te ignoreer nie. Dit klink amper soos iets uit die Bybel nie waar nie. Jy is heeltemal reg.

1 Korintiërs 13 AFR83. Dit begin sommer van die eerste vers af: “Nou wys ek julle wat nog die allerbeste is,”

Tyd en woorde ontneem my om verder uit te brei, maar gaan lees dit gerus. Dan doen jy dit en sien wat ʼn lieflike geur word jy vir die Here. Een wat konflik kan hanteer en Vader verheerlik in die proses.

Jy is voorwaar ʼn geseënde van die Here.

 

Lynelle Clark

Skakels van 'n Ketting

 

Dagstukkie: Vergelykings se onsekerhede.

 

Picture from Google

My ma het hoë standaarde gehad en as kind het ek dit altyd gefaal. Sonder uitsondering. Of dit nou was om ʼn koek te bak, ʼn rok te maak of mense te groet. Ek was gewoonlik in die moeilikheid. My handelinge het haar nie aangestaan nie. Ek onthou ʼn gesprek tussen my ouers tydens een so ʼn geleentheid van mislukking toe hulle gepraat het van ʼn afrondingskool. Dit het natuurlik nooit gebeur nie en ek het die wêreld betree met die gedagte dat ek net nooit goed genoeg was nie.

Rondom standard 4 – of Graad 6 soos dit vandag bekend is, was ek gekys met ʼn outjie in my klas. Sy ma was ʼn baas bakster en kleremaker en het tot pakke klere vir hom en sy pa gemaak. Terug by die huis, na ʼn Sondagmiddagkuier, was ek vertel hoe ek my sokkies sal moet optrek as ek enigsins aan trou wil dink. Ek was elf jaar oud. Ek het geen benul gehad van liefde, trou, klere of kos maak nie, maar die aanmerking het sy merk gelaat. Die kys het nie gehou verby standard 5 nie, want ek was vrek bang.

Bang vir die skaal van mislukking.

Eers as huisvrou kon ek ontspan en leer om te kook en naaldwerk te doen. My ma was nie daar om oor my skouer te loer of te veroordeel nie. Ek het als myself geleer. Dankie Vader vir resepteboeke en patrone.

Ek was ʼn kranige konfytkoker, bakker en was lief vir brei en borduurwerk. Maar in my ouerhuis het ek geweier om te help, juis vir al die vergelykings en verwagtings wat op my geplaas was.

Hierdie vergelykings, gemeet met ander mense se standaarde, was ʼn bron van baie trane en verwerping tot diep in my grootmensjare. Ek het eers op vyftig geleer om my eie pad te stap, sonder die alewige opweging. Ek het vry gevoel om my passies uit te leef.

Die vergelykingsindroom het deurgeslaan in my verhouding met ander mense, by die kerk en ook in my enkelloopdae. As vrou was ek vertel ek het my kinders nie lief genoeg nie of dat ek my man nie genoeg stimuleer in die slaapkamer nie. Ek was vergelyk met medegelowiges. Die weegskaal het altyd na die verkeerde kant toe getrek, ongeag hoeveel keer ek probeer het om in te pas. Dit was ʼn aanhoudende geveg om aanvaarding. Die trane het dae lank sonder ophou gevloei daaroor.

Dit het gevoel God weeg my en ek is altyd verkeerd. Ek het gedink dit is onregverdig dat mense my so behandel en gou sou die trane omsit in bitterheid en woede.

Gedurende hierdie tye van selfbejammering het ek myself toegesluit en binne my huis rustigheid gekry. Ek is vandag nog so. Die geringste teenkanting veroorsaak dat ek die kamerdeur toe maak en my verdiep in skryf of lees.

Die enigste twee plekke waar ek die vryheid het sonder veroordeling, is by God en boeke. 

My hemelse Vader aanvaar my net soos ek is. Daar is geen vergelykings nie, geen kompetisies nie en geen verwerping nie. Wanneer Hy sê ek is lief vir jou, glo ek Hom. God is my bron en regverdigmaking. In Hom vind ek rus.

Romeine 8:1-2 (1983 vertaling): “Daar is dus nou geen veroordeling vir die wat in Christus Jesus is nie. Die wet van die Gees wat aan jou in Christus Jesus die lewe gee, het jou vrygemaak van die wet van sonde en dood.”

Is dit nie ʼn wonderlike skrifgedeelte nie?

Daar is dan geen veroordeling nie – lees dit ʼn paar keer. Vader se aanvaarding is baie beter as die mens sʼn. Of dit nou ʼn ouer is of ʼn sib wat jou onder veroordeling bring, Vader kom haal daardie gewig van jou skouers af. Ek en jy is vrygemaak van die sondige wet. Daardie wet wat ons weeg, ons veroordeel en verwerp. Toe ek dit die eerstemaal hoor – werklik hoor in 1992, het dit my lewe verander. Dit het my uitkyk verander en my sin gegee.

Het die seer nog gekom? Beslis ja. Maar ek het nou die wapen gehad om dit te oorwin.

Dit was ʼn gelydelike proses. Jy sien, aanvanklik glo ons nie die woorde nie. Die oomblik dat dit lewend word – rhema woord - dan staan ons op. Christus Jesus se opstandingskrag vloei deur ons are en ons leef dit.

Daarom help dit nie om dit net te lees nie. Jy moet dit inneem, en deel maak van jou. Plak dit vas teen enige kas waar jy dit daagliks kan sien. Memoriseer dit. Bid dit. Sê dit op. Leef dit.

Romeine 8 is ʼn goeie punt om te begin op die pad van regverdigmaking of herstel. Dit is die flits vir jou pad en gee jou ‘n vaste fondasie. Vers 10 lees: “Omdat Christus in julle is, gee die Gees aan julle die lewe op grond van God se vryspraak, hoewel die liggaam vir die dood bestem is as gevolg van die sonde.” Vers 11: “Omdat die Gees van Hom deur wie Jesus uit die dood opgewek is, in julle woon, sal Hy deur wie Christus uit die dood opgewek is, ook julle sterflike liggame lewend maak deur Sy Gees wat in julle woon.”

M.a.w. God maak dit wat in jou dood is lewend. Hy spuit dit in met goddelike suurstof en gee jou die krag om daardie gevoelens van: “ek is nie goed genoeg nie” te beveg. Dit hou jou staande en gee jou die rede om die lewe opnuut in die oë te kyk.

Is dit nie tyd om vry te kom van hierdie dooie punt in jou lewe nie?

Roep God aan en neem sy Woord ter harte.

 

Onthou: Jy is ʼn geseënde van die Here.

 

Lynelle Clark

Skakels van 'n Ketting

Dagstukkies: Laat die Woord jou skoon was

 

My grootword jare was gekenmerk deur twyfelagtige gedagtes van ‘wie is ek’, en waar hoort ek. Ek was ʼn baie onseker mens wat die heeltyd op soek was na stabiliteit. Baie van hierdie twyfel was gesetel in leuens wat ek geglo het. Leuens veroorsaak deur die ongevoeligheid van familielede. Dit was versterk deur die manier wat ek groot gemaak is, teenoor hoe my sibbe groot gemaak is.

My ouers was baie streng teenoor my. Vandag is ek dankbaar daaroor, maar daardie tyd het ek gedink hulle haat my.

Jaloesie was ʼn groot dryfveer wat ons vandag nog belemmer om ʼn goeie verhouding te hê. Die ouderdomsverskil het natuurlik ook by gedra tot die skeiding. Jare se troebelheid het die water brak gelaat en dit is met moeite wat die verhoudinge onderhou word.

My ouers is goeie mense en het my grootgemaak volgens hul onsekerhede, kennis en ervarings. Ek het nog altyd ʼn diepe dankbaarheid vir hulle, ongeag my gevoelens. Hulle voorbeeld en getrouheid een van my groot pilare waarop ek kon staan.

My ma het my geleer van dryfkrag en onvoorwaardelike liefde. My pa hoe om logies na ʼn situasie te kyk. Ek het die waarde van familie by hulle geleer. My liefde vir die land het ek van my pa gekry, asook liefde vir boeke. My Blog “Inspire to Read,” se leuse is: “Be inspired! Read Books.” Ek leef dit. Nie net omdat ek lief is vir lees nie, maar die voordele wat dit inhou.

Maar tog kon ek nooit die antwoord: wie is ek? Kry nie

My twyfelgedagtes het deurgeslaan in elke faset van my lewe. Van die mees onbenulligste dingetjies tot lewensbelangrike keuses was beïnvloed.

Ek het als bevraagteken, maar skugter gebly: elke keer wat ek spontaan opgetree het was ek in die bek geruk, wat veroorsaak het dat ek mense eenkant toe geskuif het en myself verloor het in boeke. Vandag is dit nogsteeds vir my moeilik om spontaan te wees.

Boeke was ʼn veilige hawe te midde van die onderstrominge wat in die huis en later in my eie lewe geheers het. Maar dit het my ook in verkeerde rigtings gestuur wat lank by my gespook het daarna.

My toekomsplanne moes plek maak vir verantwoordelikhede waarvoor ek nog nie reg was nie. Dit het ek uitgehaal op my gewese man deur woede-aanvalle en stilstuipe. Als het daaronder gelei.

In 1992 het ek tot bekering gekom en was die leuens vervang met waarheid. Dit het nie oornag gebeur nie. Soos wat ek gegroei het in die Woord, so het die waarheid deurgesyfer: ek was soos ʼn spons wat net gedrink het. Die Woord was soos vars water wat my denke, besluite en aksies beïnvloed het en kon ek elke onwaarheid verruil met waarheid.

Dit het tyd gevat om die leuens te vervang. Jare se bitterheid en seer moes afgeleer word en met nuwes vervang word. Dit het tyd gevat om werklik Vader se Woord as waarheid te glo, maar die oomblik wat dit gebeur het, het ek vry gevoel. Skoon; soos ʼn nuwe mens. Ek het tuis gekom.

 

Wat het ek geleer?

Leuens benadeel jou. Dit steel en ontmoedig jou van kosbare tyd.

Ek het toe gelaat dat die proses werk. Ek het toegelaat dat die Woord my was. Dit was nie maklik nie en soms was die proses pynlik maar ek het skoon gekom.

 

My boodskap aan jou:

Jou vryheid is duur gekoop. Laat toe dat Vader se woord jou ook was en dat waarheid die leuns vervang. Jy is dit aan jouself verskuldig.

Onthou: Jy is geseënd en hoogs bevoordeel deur ‘n Vader wat jou baie lief het.

 

Lynelle Clark

Skakels van 'n Ketting